Δώσαμε
προσοχή στα αντι~κείμενα ημών και γίναμε
υπό~κείμενοι καί αυτών, γίναμε εμείς τα
υποκείμενα του έργου τους, ενω.. έπρεπε
να ήμασταν εμείς οι πρωταγωνιστές τής
ζωης μας...
Θα μού
πείτε “εν~τρομοι”
μερικοί, αλλά ΕΝ~φορτοι
συνειδήσεως, εις τον Μανδύα σας, ως τόσο
λίγοι ανάμεσα σας, ότι γράφονται τα
λόγια μου εις έργο πρώην ανταγωνιστή
μου.. πού ειναι ακόμα εκει ανάμεσα σας
..
Ναί, και το ψωμί
που τρώτε, ορισμένοι, ειναι από τη δική
μου σπορά στο κήπο τών μήλων μου... ναι,
αλλα ... δεν ειναι έτσι εδώ σε μας !
Σε σάς
«ο φτωχός» και «μπατίρης», ο
τόσο αξιοθρήνητος για να τον προσέξετε,
ειναι εδώ για μας «βασιλιάς»,
άρα εμείς είμαστε μακριά τους ως
ποιοτητα ΣΥΝΕιδησης,
και οταν εκει ζούσαμε,
αλλά και εδώ.
Αφού
κατά την συνείδηση πιστότητας στην
Ποιοτική Ανάλυση τού
«ΠΟΣΟΝ»
μας, και όχι στις τσέπες τής γης, μάς
ήταν αδιανόητο, να μην φοβούμαστε να
είμαστε τά
ρεμάλια, τής
γήϊνης πνευματικής ζωής, επειδή απο
τα απόβλητα,
άλλων κάδων σκουπιδιών
απο αλλού
προερχομασταν,
μιάς και σαν
τα αστρικά τους απόβλητα εντελώς
ήμασταν.
Μήπως έχω ένα
βαρύ παρελθόν πάνω, από τό μέτωπο, που
το είχα
εκει ενσαρκωμένος, και δεν έφερα κανένα
βάρος στη καρδιά μου ; Διότι ο σκελετός
μου, ως δομή τού φυσικού σώματος μου
στην πρότερη εκει ενσάρκωση μου, αυτος,
απο πλευρας του ήταν,
πολύ αρμονικότερος εναντι τής
κάθε μιάς
σανίδας ιστιοπλοΐας σας,
παρά το ο,τιδήποτε
άλλο, και εκ Των Κόσμων Των Αγγέλλων
“Τού”.
Δεν ειχα βαρος
στους ωμους μου, οχι μονο του φυσικού
μου σωματος, αλλά τους πνευματικούς.
Δεν ειχα τήν
καρδια μου
πουθενά μοιρασει
σε κανεναν, απο το ηλιακο πλεγμα και
κατω, αλλα ούτε
και πανω, και
περαν του ΔΙΑφράγματος
μου, χωρις ποτέ
μου ενσαρκωμενος οχι μόνο να
ζητώ, αλλα
και να απαιτώ
πρωτα
ανταλάγματα.
Αρα ποτε μου
δεν εσωσα κανεναν
οσο ζούσα εκει στην γη (ζωντας
ως “ο κυριος επιτυχια” στη γή του
καθενος θαυματος
των εγω μου), που
να κινδυνευε ο πνευματικος του θανατος,
να του αξιζει ως μονήρης του
διαδρομη, ανευ
της δικης μου θυσιας ως προσφορα...
Αρα, εγώ μπορει
να ήμουν τρανός ως φήμη στη γη σας,
αν και είμαι όχι μονο ήδη στο Devachan, διότι
στη Κόλαση δεν με θέλανε πιά,
πριν εκει στη
γη σας γεννηθώ, και Οι Κάτω Κόσμοι Του
Άδη, παρά ήταν παράδεισος δια μένα..
Τουτέστιν, εκει
που σιγουρα οφείλω να πάω
εκτός Παραδεισων “Τού”,
ως παντα τού άξιζα, μήπως
έρχεται η ώρα τής εκει εισόδου μου ;
Δεν θα είμαι
μόνος μου, θα σάς περιμένω
πάρα πολλούς από εσάς,
που τρέχετε σαν καμήλες, πίσω από την
φήμη και τη πελατεία του κάθε
πολυαγαπημενου ευρω σας, εκ
τής καθε αγαπημένης σας
τσέπης, που στα σαβάνα σας, ξέρετε ότι
ποτέ της δεν χωρά ...
Σταύρος,
ο
εκεί πρίν εργασιομανής !
5
9 2018
