Τὸ
Νῆμα τῆς Πλέξης !
Ὁλόγιομο
θὰ πλέξω
τὸν ἥλιο νὰ σοὺ
κάνει
συντροφιά.
Παράγγειλα
χθὲς στοὺς Ἀρχαγγέλους
Νῆμα
Πλέξης Χρυσανθέμων ξανά...
Μοῦ
'δωσες
τὸ Φῶς
τῶν ματιῶν σου νὰ
τὸ
κάνω
Προσευχή.
Μοῦ
΄δωσες
γραμμὴ τὸ
χαμόγελό
σου Διαλογισμῶν στὴ
γῆ.
Σοὺ
κράτησα
μιὰ φορὰ
τὸ
χέρι
μὲ αὐτὸ
ζῶ
στὴ
σιωπή,
πλώρη
ἀνάσας μου στὴ γῆ
μέχρι
νὰ 'ρθεῖ
ὁ
Σύντεκνος
Χάρος νὰ μὲ
βρεῖ.
Σοὺ
εἶπα
δὲν θὰ πῶ
κουβέντα
δὲν θ' ἀρθρώσω "θέλω"
ποτέ,
μὲ
ρώτησες
"καὶ
τὸ
τί
θέλω ἐγὼ ;"
κατέβασα τὸ βλέμμα
ντροπιασμένος
στὴ γῆ
σοῦ
'πα στὴ
σιγὴ
"ὅ,τι
θές".
Πρὶν
ἀπὸ αὐτὸ
θυμήσου,
σὲ ἔβαλα
μπροστὰ στὰ
Ἱερὰ
Δένδρα,
σοῦ
ζήτησα
νὰ διαλέξεις
ἕνα ἀπὸ ὅλα...
τὰ παρατηροῦσες
μὲ
μάτια
χαρούμενου παιδιοῦ
ξέρεις
κάτι,
δὲ
θυμᾶμαι
ἂν στὸ 'πα,
ἀλλὰ διάλεξες
τὸ ἴδιο
δένδρο μὲ μένα
!
Μέρες
μετὰ ἡ
κόρη
ποῦ κάποτε
εἴχαμε διάλεξε τὸ
ἴδιο
δένδρο
μὲ
πήρανε
τὰ δάκρυα
βούρκωσα, δὲν ἤξευρα τί νὰ
πῶ
ὅταν
μέσα του βρῆκα σκαλισμένο ἕναν ἄγγελο
!
Πρὶν
πάρεις τὸ δρόμο
μακριά μου δὲν ἄντεξα
μόνο
σοῦ 'πα "Νὰ
΄ξερες
πόσο σ' ἀγαπῶ !"
μοῦ
χάρισες
τὸ χαμόγελό
σου στῆς καρδιᾶς μου Φῶς
λέγοντάς
μου "Κι'
ἐγώ !"
Ὅταν
σὲ πῆγα
νωρίτερα ἐκεῖ ποῦ
ζήσαμε
κάποτε μαζί,
τὸ
βλέμμα
σου ἀγκάλιασε τὸ
χῶρο
τῆς καρδιᾶς μᾶς Ἱερό,
χιλιάδες
περιστέρια σηκώθηκαν στῆς καρδίας μου
τὰ στενά...
δὴν
τὸ 'ξευρα,
συγχώρα μέ, ἀπὸ τὴν
ἀνάμνηση τοῦ
βλέμματος
τῆς
Ἀγάπης τῶν ὑγρῶν σου ματιῶν τὸ
ἔμαθα.
Ἡ
Παναγιὰ
μὲ
Λυπήθηκε,
στὸν ἴδιο χῶρο μοῦ
'στεῖλε
νὰ
γνωρίσω
αὐτὴν ποῦ τότε
στὰ στερνά
Τοῦ Παναγίου
Βίου Της,
Τῆς
ἔκλεισε τὰ μάτια,
μὲ πῆραν
τὰ ζουμιὰ
ἀπὸ
ντροπή,
γιὰ
τὰ
χάλια
τοῦ ἀνάξιου
ἐαυτοῦ μου
μπροστά της.
Ξέρεις
κάτι ... τὸ Χέρι
σου μὲ τὸ
Χέρι
της
ἔχουν
τὴν ἴδια βελούδινη αἴσθηση...
Ἐγώ,
ὁ ἀνάξιος
συνόδεψα τὰ δάκρυα
τῆς Ἁγίας
αὐτῆς
κόρης μπρὸς στὸ
εἰκόνισμα
Τῆς Παναγιᾶς,
ποῦ
'χαν
καὶ τὰ
δικά
σου χείλη φιλήσει !
1/10/2012
