Δὲν
ἔχεις στάχυα στὴ καρδιά σου
οὔτε
σταφύλια στὰ μαλλιά,
Ἄρτο
Θεοῦ δὲν Ψήνει ἡ καρδιά σου
Οἶνο
Τῆς Παναγιᾶς Ὁ Νοῦς σου δὲν χωρᾶ !
Ὅλα
νὰ τὰ Μεμψιμοιρεῖς
Ὅλα
νὰ τὰ Διατηρεῖς
Νομίζοντας
συνεχῶς ὅτι Εἶσαι Κάποιος
ἕνα
κάτι Τὶς σπουδαῖο στὴ γῆ,
βρὲ
κακομοίρη ἀκαμάτη
δῆθεν
Μύστη μιᾶς δῆθεν αὐγῆς
οὔτε
ὁ ἥλιος γυρίζει γιὰ σένα,
δὲν
εἶσαι δικό του παιδί,
μόνο
ἕνα ἀπόβλητο σύμπαντος...
Φορᾶς
καπέλο μπατίρη μέρα-νύχτα
σὲ
κάθε σου στερνὴ αὐταπάτη,
βαθειὰ
νυχτωμένος στὴ προσκόλληση,
ἀκόμα
καὶ μὲ τῶν δανεικῶν σου χρόνων,
μὲ
τίγκα τ' ἀντηλιακὸ στὰ ὄνειρά σου
ἕως
τ΄ αὐτιά σου ἀπ' τὰ μύχια σου τῶν εἶναι
σου,
βαυκαλιζόμενος
ξυπνώντας πρωΐ,
ὅτι
θὰ σωθεῖς ἀπὸ τοῦ κάθε χρυσοῦ
βέλους
Τ' Ἀπόλλωνα !
Στὴν
Τοῦ Ἑνὸς Τὴν Ἱερὴ Προσταγὴ !
Ὁ
Θεὸς δὲν σοῦ Ἔχει Θέση στὰ Ὄνειρά
Του
εἶσαι
Ὕλη Του πρὸς ἀνακύκλωση....
Παλάτια
Δὲν Κτίζει μὲ τοῦ λόγου σου
τὸ
ψέμα στὴ μούρη καὶ στὴν εὐγλωττία...
Ά,
ὡραία, ρωτᾶς καὶ γιατί...
τώρα
μάλιστα !
Διότι,
τὰ τελευταῖα εἰσιτήρια
Τῆς
Αἰώνιας Θέσης στὰ Ὄνειρά Του,
τὰ
Χάρισε Δωρεὰν σὰν Χορηγὸς Ὅλων
σὲ
κάτι φιλαράκια Του, ποὺ τὰ ἔλεγες
ἢ
καὶ ρεμάλια, ἢ καὶ κοπρόσκυλα,
ἢ
καὶ "ἀνακυκλώσιμους" χαμένους
ἕως
"ἀναλώσιμούς" τῆς κάθε κοινωνίας
σου
στῆς
δόξα στολισμένη τῆς χρυσῆς σου αὐταπάτης
τῆς
αὐτοσυνείδητης σου ψευδαίσθησης...
Φιλαράκο,
σοῦ
Ἔχω Νέα Ἐλπίδας, Φρέσκα,
ἐκ
Τῶν Σαλονιῶν, μέσα ἀπὸ
Τὰ
Ὑπερώα
Παλάτια Τοῦ Ἑνός...
Ξέχασες
μιὰ «παράμετρο»...
Τὴν
Τοῦ Θεοῦ
Ἀνακύκλωση,
διὰ
ἐκεῖ
Ἐτάχθης
δὲν στὸ λέγανε
κι'
ἐκεῖνοι καὶ οἱ
παλαιοὶ
σοφοί,
γιὰ
τὸ
Πέραν
Τῶν Κάτω Κόσμων Τὸ
Ἕρμα,
αὐτοὺς
ποὺ τοὺς
φωνάζεις ξεπερασμένους...
Στὰ
'σου
νὰ στὸ
βρῶ
μὴ
κουράζεσαι,
ναὶ
μὲ
τόνους
καὶ πνεύματα
στὶς
ξένες σου τόσες "ΙΝ" γλῶσσες :
"Καθεὶς
Ἐφ Ὢ Ἐτάχθη"
μὰ
ἐκεῖνοι εἶναι ΙΝ στὸ Κάθε Σύμπαν
Τοῦ
Μεγάλου
Πνεύματος, ἐνῶ ἐσὺ
πᾶς
στοὺς OUT ὄχι μόνο τοῦ πλανήτη,
ἀλλὰ
καὶ
τοῦ
κάθε
Σύμπαντος ...
8/5/2013
