Εἶδε κάποιος ὅτι ὅταν ἀνεβαίνουν οἱ εἰδικὲς συχνότητες κραδασμῶν, τότε οἱ
πρῶτοι ποὺ ἀντιδροῦν εἶναι τὰ ταγκαλάκια (ὡς ἔλεγε ἕνας μοναχὸς εἰς μοναστικὸ μέρος ποὺ ἔζησε, καὶ τὸν τιμοῦν πολλοὶ
σήμερα διὰ ὅσα κατάφερε καὶ τοὺς βοήθησε, ἀγνοώντας αὐτοὶ ποιὸς ἦταν εἰς τὸ μακρινὸ παρελθόν, ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος δὲν τὸ ἤξερε,
διότι δὲν τοῦ ἦτο δυνατὸν νὰ ξεφύγει ἐνσαρκωθεῖς ἀπὸ τὴν γάγγραινα πολλῶν θρησκειῶν σᾶς τῆς ἀνομβρίας
τῆς μετάνοιας διὰ ὅσα τόσο καὶ Ὁ Πεφωτισμένος Βούδας, ὅσο καὶ Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς
τὰ ἀποσιώπησαν [ἢ δὲν τὰ δίδαξαν ποτὲ
δημόσια εἰς τοὺς μαθητὲς τοὺς] παρ’ ἐκτὸς εἰς ἐλάχιστα λίγους διακριμένους κρυφοὺς μαθητές τους) {διότι δὲν ἔχουν φῶς ΔΙΑΘλούμενο
ἐντός των} ὠθώντας ὑμᾶς καὶ ἀλλήλους, εἰς πράξεις ποὺ δὲν μετανοιώνετε ἀπὸ καρδιᾶς, διότι τὰ ξανακάνετε
τὰ ἴδια καὶ χειρότερα, μιᾶς καὶ ἡ μετάνοια σᾶς εἶναι στιγμιαία μὲν καὶ ποτὲ εἰς
τὸ διηνεκές, καθορίζουσα εὖρος μελλοντικῆς συμπεριφορᾶς.
Ἐκεῖ ἀπὸ πρώην ἥρωες γίνεστε χλιαροὶ ΜεσοΔΙΑΣτήματος.
10 : 54 μ.μ.
4/2/2024
