Αὐτὸ ποῦ
βαθειὰ
μέσα μας, ἦταν ἡ πηγὴ τῆς εὐτυχίας
μᾶς, εἰς τὴν ΣΥΝΕισφορὰ
μᾶς ὡς μυρμήγκια, ἔναντι Τοῦ Μεγαλείου
Τοῦ Μεγάλου
Πνεύματος,
ἦταν ὅτι δρούσαμε συνελεύθεροι ὁρισμένοι
μόνο ἐξ ἡμῶν, κυρίως στὰ
λάθη μᾶς ἔναντι τῶν ἀρετῶν μας, ποὺ
ἡ φύση μᾶς ὀνόμασε, μιὰ
ὁλόκληρη Ἐποχὴ πρὶν τοὺς δεινοσαύρους,
ὅτι δύναται ὁ κάθε ἕνας, εἰς Τὰ
Χέρια Τοῦ Μεγάλου Πνεύματος
νὰ
αἰτεῖται τὸ πᾶν διὰ
κάθε ἀλλαγὴ τοῦ κάθε παρελθόντος του,
καὶ διὰ
τοῦ κάθε ἐπίσης μέλλοντός του, διὰ
μέσῳ τοῦ παρόντος χρόνου, εἰς τὸν
ὁποῖο δὲν
δίναμε καμία, μὰ
καμία σημασία ἔχοντες τὴν γνώση ὅτι
δὲν
μᾶς ἀνήκει ὡς μονοπάτι, ἀλλὰ
μᾶς εἶχε δανεισθεῖ, ἡ χαρά τοῦ νὰ
περπατᾶμε πάνω του….
Ἀετὸς
Τῆς Ἐρήμου.
