«
Αυτός ο ήλιος είναι δικός Μού
ανατέλλει
γιά ανθρώπους καί θεούς.
Κρυφών
Ήλιων Δικό Τού Βήμα,
Ανθώνων
Ερέβους ο Γιαλός,
αυτών
σκάει τό Κύμα,
Δέους
Συμπόνιας καί Φωνής.
Νεκρός
ηρώων γιά τόν κόσμο,
είναι
τών ζωντανών θεός. »
« Βήμα
ηρώων καί αγίων,
σιώπησε
ο ίσκιος νά τόν δείς.
Αντιλαλούν
αλλά δέν βρίσκουν
τό
κάτι τίς γιά αντιγραφή,
μαράζωσε
ο δικός τους ήλιος,
νά πείς αμπάριζα νά βγείς. »
« Στό
δρόμο Τού Προφήτη Ηλία,
στάσου
νά πληρωθείς
από
μίσχων τά κρίνα,
μή
Μάς τά κόψεις νά χαρείς.»
Στῆς Ἀντιγόνης
θὰ
πλαγιάσω
τὴ
κάμαρα τῆς τὴν κρυφή,
Στοῦ
Ὀδυσσέα τὸ
προσκέφαλι,
ἔδωσα
ἀμίλητο νερό,
Στῆς
Γοργοὺς τὴν ἀετίσια χάρη,
ἔστειλα
ἀρχάγγελλο κρυφό,
Στοῦ
Πελοπίδα πῆγα πάλι
νὰ
πιῶ ἕνα
γλυκὸ καφέ,
Ἔχω
Κάμαρες Τοῦ Θεοῦ
ἀνοιγμένες
Τῆς Δόξας Τοῦ
ἡ
μόνη ΕΥχή !
Δὲν
πλησιάζω τὶς κλειστές,
ἀπάνθρωπων
μιασμάτων
σαυρητῶν
κρᾶμα μὲ μιαρούς.
Νέμεσις
τὸ ὄνομά μου
ξακουστὸ
σὲ ἀρένες
Θεῶν
λογομαχοῦν
ποιός τους
Θὰ
μὲ Προικίσει
τῆς
Πόλης τὰ Λάφυρα
μὲ
Γιουρούσια καὶ
Φλουριά.
Ἀπὸ
ἀλλοῦ γυρνῶ
τὸ βλέμμα
δὲν
εἶναι παιδιὰ Τοῦ
Ἑνὸς Θεοῦ,
αὐτοὶ
δὲν ἤσανε ποτὲς
δικοί Τοῦ,
Ἰωαννητῶν
Τοκογλύφων
ἀνὰ
αἰῶνες τὸ
μίασμα.
Ἁγιάσματος
νερὸ δὲν ἔχει
ἡ καρδιά τους,
καμιὰ
μιλιά τους δὲν ἔχει
θαλπωρή.
Λόγια
μόνο του ἀέρα νεκρά,
χωρὶς
ἀνάστασης Ζώσας Ζωῆς.
Εὐτυχῶς
ὁ μπάρμπας ὁ
Μυτούσης
πῆγε
ἀλλοῦ γιὰ
Χορό,
τὰ
λιγοστὰ
ἀνεψούδια του !
Οἱ
ἄλλοι τοῦ
λόγου τους
δὲν
θὰ βροῦν οὔτε
Καραγκιόζη
στῶν
σκιερῶν τους τῶν ἔργων
τὸν
ἀναρίθμητο ὀρυμαγδό.
Δὲν
μασάω ἀπὸ τὶς
προσευχές τους
δὲν
ἀκούω ἱκεσίες Ρυπαρῶν,
μὲ
τοὺς Ἰανοὺς δὲν
χαμπαρίζω,
χατζάρι
Τοῦ Πρωτάρχα
καὶ διὰ
αὐτούς.
Νέμεσις Τὸ Ὄνομά μου
Εἶμαι
Αἰώνια Ζῶσα Ζωντανή.
22/2/2015
