Ὅταν
εἶσαι μέσα σου Ἀγάπη, ἀγάπη ποιεῖς
καὶ μὲ τὸ θάνατό σου γύρω σου, ἐν ζωῇ
διὰ κάθε ἕναν ποὺ σὲ γνώρισε ἐν τῇ
δικῇ σου Χρονικὴ Ἐνσάρκωση.
Αὐτὴ
εἶναι μιὰ διαφορετικὴ
ἀγάπη ἀπὸ τὴν
ἀγάπη τῶν βιβλίων σας, τῶν σοφιστῶν
σας καὶ τῶν λόγων
τῶν ὁμιλητῶν σας διότι εἶναι βιωθεῖσα
καὶ ἐν Τῇ
Ἐφαρμογῇ τῆς
Σπορᾶς Ἀγάπη.
Ἐνῷ
ἡ
«ἄλλη» καὶ
ἡ
κάθε «ἄλλη»
συχνὰ «ἀγάπη»
ὡς παρουσίασης ἔργα της, εἶναι μόνο
θερισμὸς τῶν ἐγὼ τοῦ
κάθε φέροντος
ἢ ὁμιλοῦντος
περὶ αὐτῶν
καὶ αὐτῆς
τὰ ἔργα,
παρὰ τῶν
ὅμοιων θυλάκων τῆς καρδιᾶς σᾶς κάθε
κατοχὴ ποιήσειν
ὑπέρ, ἑνὸς ἢ περισσοτέρων
δαιμόνων καὶ τοῦ
Μάρα ὑπηρετῶν
του, ὡς εὔρους συμφέροντος τοῦ
κάθε Ὁμιλητή,
ἢ δῆθεν
Διακόνου τῆς Ἀγάπης ποὺ
βαυκαλίζεται
αὐτὸς ποιεῖν, τρομάρα τοῦ
βέβαια,
διότι ἐν τῇ πρώτῃ
ὥρα τοῦ
πρώτου
θανάτου του, καὶ αὐτοῦ
τοῦ
ἰδίου
ἀργότερα τὴν ὥρα, ὡς ἔγινε διὰ κάθε
θρησκευτικὸ καὶ πολιτικὸ ταγὸ σᾶς
ἀλλὰ καὶ τὸν κάθε ἕνα δικό σας, Οἱ
Ἐρινύες ζητοῦν τὰ ρέστα τους καὶ
Ἀπαιτεῖ κάθε Κάρματος Δεσμοῦ τὴν
ἀποπληρωμὴ στὸν Δεύτερο Θάνατό σας.
Ξέρετε γιατί ; Διότι στῶν πρὶν τοῦ
θανάτου σᾶς
τὴν ὥρα, ἐδῶ στὴν
τρίτη σας διάσταση δὲν βρέθηκε οὔτε
ἕνας ἐνσαρκωμένος, ὅστις ὡς Ἔσχων
Πρωταρχικὴ Ἀκτίνα
καὶ νὰ
εἶναι
εὐγνώμων ἔναντι Τοῦ Ὑψίστου διὰ
τὴν δική
σας μεγάλη ἢ μικρὴ
παρουσία
στὴν ζωή του, μὲ ὑπόκλιση
ταπεινότητας ἔναντι ὑμῶν ποὺ
σὲ
λίγο στὸ
δικό σας
καὶ στὸ
δικό του
χρόνο θὰ πεθάνετε
στὸν “Πρῶτο
Θάνατό σας”.
Καὶ διὰ
αὐτῷ
τῷ
λόγῳ
λέτε τὰς
βλακώδεις σοφιστεῖες σᾶς παρὰ
πολλοί, περὶ
δῆθεν
«δικαιοσύνης τοῦ νεκροῦ»
στὴν ἄλλη πλευρά, θέλοντας αὐτοῦ
τὴν ὥρα σὲ
ἐσὰς νὰ
τὴν καρπωθεῖτε
ὡς δική σας δόξα στὴν δική σας ἐνσάρκωση
!
Μὰ
γιὰ Τὸν
Ὅποιον Θεὸ πιστεύετε
ἀληθινὸ καὶ μή, αὐτό σε καμιᾶς
Δημιουργίας Εὖρος δὲν Συνυπάρχει σὲ
κανένα Βιβλίο Τῆς
Εἱμαρμένης, σὲ κανενὸς
Σύμπαντος Εὐαγγελίου ΣΥΝΔρασης
Πεπρωμένων, ἐντὸς καμιᾶς Συστοιχίας
Συμπάντων Τῆς Ἁγίας Τριάδας οὔτε ἐντὸς
αὐτοῦ Τοῦ
Κόσμου Τοῦ Μεγάλου
Πνεύματος, ἄρα ἂν μπορούσατε νὰ
δεῖτε ποτὲ σᾶς
τὰ Περίφημα Ἀκασσικὰ
Ἀρχεῖα ποῦ σὰν
ἡλιοβαρεμένες κατσίκες ἀναμασᾶτε ὅτι
τὰ ἐπισκέπτεσθε
τινὲς ἐξ ὑμῶν, ὡς καὶ οἱ
ἄλλοι δῆθεν “βαρεμένοι”
ὡς δῆθεν Μύστες καὶ ὅτι
Τὴν Χθόνια Γαῖα ἔχετε ποτὲ σᾶς
δεῖ, διὰ νὰ
σᾶς θαυμάζουν ἄλλοι
πιὸ βλᾶκες καὶ
ἀπὸ ἐσὰς
δυστυχῶς
(Ἐσεῖς ἔξυπνοι στῶν ἐγὼ
σᾶς τὸ
εὖρος
τὴν δική τους δίψα διὰ
τὸ
ἄγνωστο
καρπώνεσθε μὲ χίλιους
δυὸ τρόπους
! Προσέξτε τὸ αὐτὸ
κάρμα
εἶναι καὶ γιὰ
σᾶς
ὑπὲρ τοῦ δέοντος
ἀσήκωτο καὶ πολὺ
βαρύ),
καὶ δὲν θὰ
σᾶς μιλήσω ἂν αὐτὸ
εἶναι ἀλήθεια, «Ἔχει
Ἀπαντηθεῖ» μου ἀντιλέγει ἐν τῇ
συμπληρώσει τοῦ
Ρήματός μου «Ἡ
Ρόζα»
!
Καὶ
δὲν θὰ σᾶς
ποιῶ «Τίς
Ἐστί Ἡ Ρόζα»
διότι τῶν ἐγὼ σᾶς
ὁ θρῆνος, τόσο
ἀνυπέρβλητος χρωμάτων εἰσὶν ἐν τῇ
γένεσῃ ἑστίας
στὸ Devachan, ὅπου
οὔτε ἐκείνη ἀπὸ πλευρᾶς
Αἰώνων καὶ Δημιουργιῶν
ὁλοκλήρων δὲν ἦταν ποτὲ ὡς
δράση «πεπτωκότος»
τινὸς καὶ αὐτὴ
ὡς καὶ Ὁ
Κάπι, ναὶ ἀκόμα
καὶ ἐκεῖνος, ὡς
προερχόμενοι ἀλλὰ καὶ
ἐσχόμενοι κάθε
Δικαιώματος Ἀναστηθέντος μὲ Πλήρη
Διαμονὴ σὲ
κάθε Μόνη Τοῦ
Ὑψίστου σὲ ὅλους
Τους Ὑπερβορείους Παραδείσους καὶ
δή, ὡς ἡ κάθε
«μονὴ»
νοεῖται ἐδῶ ὡς
ἕνας ἐκ τῶν Ναῶν Τοῦ Νυμφίου
διὰ τοὺς ὁποίους
ὁμίλει Ὁ Ἰησοῦς
ἀλλὰ οἱ
ἀκούοντες ἀκόμα καὶ
Ἀπόστολοι ἀγρῶν
ἠγόραζαν ἀλλοῦ εἰδικὰ
ὅσοι ἤσαν στὰ
δρώμενα τοῦ Ὅρους
Θαβώρ, καὶ ἔσχετε
μέσα σας βαθειὰ τὴν
σιγουριὰ διὰ
ἕναν μόνο ποὺ
ἐκποίησε ἀνάδρομο
Ντάρμα καὶ αὐτὸς
ἦταν ὁ Πέτρος ἀλλὰ
δὲν ἔχετε ἀκόμα δεῖ
τὶς ἀποδείξεις μόνο
νοιώθετε τὶς ἐνδείξεις Τοῦ Ὑψίστου
μέσα σας καὶ καλὰ
κάνετε.
Διότι
παρ’ὅλο ποὺ ἡ
διαμονὴ πολλῶν
Ἀστρικῶν Ἀποβλήτων σᾶς μόνο ἐν τοῖς
Ὑποχονδρίοις παρουσία ὡς οὐσία
Ὑποχονδρίων Μύθων ὑμῶν ἐστί, ὡς καὶ
τοῦ Σίσυφου
Ὁ Μῦθος, ἀλλὰ
φεῦ αὐτὸς
ἐώρακε τὶς τώρα τὴν αὐτοῦ Συναλήθεια
κρυμμένη ἐντός. Τότε ἶνα δύναται νὰ
συντηρεῖ ἕνα
παρὸν στὸ Σῶμα
σᾶς τὸ Ἐνδοκρινικὸ
ἀλλὰ καὶ
διὰ αὐτοὺς
τὰ ἀντίστοιχα στὰ
ἀστρικὰ σκουπίδια
ἴδια μὲ ἐσάς, ἔχει
ἀνάγκη καταγραφῆς στὴν Εἱμαρμένη
πέραν τῶν ὅσων στὰ Ἐγκρεγκορ
Συνυπάρχουν λόγῳ αὐτῆς.
Παρ’ ὅλα αὐτά, οὐδεὶς Θεὸς ὑμῶν δὲν
εἶναι Ἐκῶν Θεὸς Ἠμῶν, ἐν τῇ
Ἀπενσαρκώσει ὑμῶν
τῆς Ὥρας τοῦ Δευτέρου
Θανάτου σας νὰ σβήσει
αὐτὰ τὰ Ἐσχοντα
σχέση μὲ τὰ
Τρία Ἁμαρτήματα καὶ
κάθε τί ἔσχον σχέση
μὲ Τὸ Κάρμα
Δεσμοῦ.
Τοιουτοτρόπως,
ναί, Συναληθὴς λόγος ἐστί ὅτι ἕνας
μόνο εἶδε τὸ πτῶμα
μου τοῦ φυσικοῦ
σώματός μου τῆς
τελευταίας μου ἐνσάρκωσης στὸν 20ό
αἰῶνα, ποὺ αὐτὸ
εἶχε τὸν κόπο νὰ
μὲ περιέχει,
καὶ ἀνέκραξε «
Θεέ Μου Βοήθα»,
ἶνα Τὴ Παρρησία
Τῶν Ἀγγέλλων ὡς Συστοιχία Ἔντοκης
Ἀγάπης Ποιεῖν Τὸ Μέλημα
καὶ Τὸ Θέλημα
Τοῦ Μεγάλου
Πνεύματος ὡς Passeur
D’ Âmes Σύμφωνα μὲ Τὸ
Ἄκτιστο Θέλημα Τοῦ
Ὑψίστου Μεγάλου
Πνεύματος. Αὐτῆς δὲ τῆς
Ἀγάπης ποῦ οὐδὲν
ἐξ αὐτῆς οὔτε ὡς τὸ παραμικρὸ
δὲν χωρᾷ στὰ
βιβλία σας, καὶ
μόνο στὰ παραμύθια
τῶν χρωμάτων ἔργων φαντασίας ἐμπεριέχονται
οἱ νότες τους,
συνάμα δέ, καὶ Ἡ
κάθε Ὑπερῴα ἄνω Τῶν
Ὑπερβορείων Μονῶν καὶ ΔΙΑμονῶν
Ὑπερῴα Μουσικὴ τοὺς
! Μόνο δὲ ἡ
ἐμπνευσμένη σαφῶς
καὶ ἔχει ἄμεση
σχέση μὲ τὴ
ζωγραφική, Τὴν ἐν
Ὑπηρεσίᾳ ΔΙΑγοντος
ΔΙΑΚονία Ἐντός Τῶν ΔΙΑκασικῶν Ἀρχείων
καὶ Δεσμῶν στὸ
“Πρῶτα-Ἄρρωμα
Τῆς” ὡς
Ἀρχέτυπο.
Ἀλλὰ
ἐμπνευσμένος
μουσικὸς διὰ
Ἠμᾶς τοὺς
Ἄνω ἠμῶν
ἀκόμα,
ἐστὶ ἡ
μὴ δυνάμενη
Ὀντότης παρὰ
τὸ κάθε
ἄκουσμα ἀντιστρόφως
ἀνάλογο ὡς
Ἔργο ΣΥΝΑρμονίας
ποιεῖν,
ἂν λοιπὸν
δῆθεν τὴν
ἀγαμία καὶ
τὴν δῆθεν
ἁγνότητα στὰ
χαρτιὰ καὶ
στοὺς λόγους
τίτλων ὑπηρετήσατε,
ἐνῷ κάτω
ἀπὸ τὸ
τραπέζι τὰ
τάρταρα ὑποδαυλίσατε,
καὶ ὑμεῖς
ἀπάνθρωπων
ὑποχθονίων ἀνθρώπων
καὶ μὴ
ἀνθρώπων ὡς
σαυρειτῶν
δημιούργημα,
σὲ κάθε
σᾶς πότισμα
ἠθικοῦ καὶ
μὴ λόγου
σας ὡς
κερασφόροι φαῦλοι
τράγοι,
τότε,
Πολὺ
Καλύτερο εἶναι
νὰ εἶστε
ἐνσαρκωμένος ἐν
Συνειδήσει Δράσης
Χρωμάτων Ἐρέβους
καὶ Ἤχων
των,
συνάμα δὲ
καὶ προσηνὴς
ἕως καὶ
στὰ τάρταρα
τῶν ἀνθρώπων
προσπαθῶν ἀλλὰ
καὶ ἐνδυνάμενος
ἔστω ποιεῖν
ἔργα συμφωνικὰ
ἐν Τῇ
Παλιγγενεσίᾳ
Μουσικῆς τῶν
(αὐτὸ
θαυμάζεται
Ἀπὸ
Κάθε
Ὑπαρκτοῦ
Θεοῦ
καὶ
οὐχὶ
τὸ
ἀντίθετο
ἐκ
τῶν
Φαύλων
καὶ
δὴ
ἀνυπάρκτων
στῶν
Οὐρανῶν
Τὰ
ΣτερΩΜατα),
ἶνα κατὰ
Τὸ δοκοῦν
Τοῦ Ὑψίστου,
ἀκόμα καὶ
παρὰ τῶν
λαθῶν πολὺ
συχνὰ ἐξ
ὑμῶν παραχθέντων,
ἕνας ἢ
δυὸ ἢ
τρεῖς στὸ
Ἅγιο Ὄνομα
Τοῦ Οἴκαδε
ποιήσει θεόσταλτο
πόνημα.
Δὲν
θὰ ἠδύναντο
πότε νὰ
συντρέχει λόγος
τῆς ὅποιας
δικῆς μου
παρουσίας μετὰ
τὸ θάνατό
μου,
ἂν ἕνας
ἀνάμεσα σας
δὲν εἶχε
ΔΙΑπεράσει ὡς
Passeur D’ames
κυρίως μὴ
πεπτωκότων συνΟΜοίων
μου,
τὴν ὁμίχλη
τῶν ἀνθρώπων
γύρω μου
ἶνα Tὸ
Βέλος Τοῦ
Ἄχρονου
Βλέμματος Τοῦ
Ἑνὸς Χρόνου,
ἐκ τῶν
χεριῶν μου
τὸ ἐλάχιστο
ἀπαύγασμα νὰ
Βιοπορισθεῖ σὲ
ὄνειρα Σημερινῶν
ἐκ τῶν
αὐριανῶν παιδιῶν
Του,
ποὺ ἀναζητοῦν
Τὸν χθεσινό
Τους Δρόμο
σὲ ἀκούσματα
Ὀμορφιᾶς
καὶ Χρωμάτων Ποιεῖν Τὴν Κάθε Οὐράνια
καὶ Γήϊνη Ἀνεμόσκαλά “Τοῦ”,
ναὶ Ἐκείνου,
ἶνα μόνο
περισσότερα Χρώματα
νὰ Φέρουν
τὰ ἔργα
τους στὴ
γῆ.
Τὰ δὲ
ἔργα τους ποῦ ἤδη
ἔκαναν στὴ γῆ,
στὴν τρέχουσα ἐνσάρκωση ἀλλὰ καὶ
σὲ κάθε
προηγουμένης ἀκριβῶς, τουλάχιστον εἰς
μιᾶς συνειδητῆς σπορᾶς νὰ ἵστανται.
«Γιατί
;»
Μὲ ρωτᾶτε,
καὶ «
Πῶς
λειτουργεῖ
αὐτὸς ὁ
Νόμος ;
» καὶ σᾶς
ἀπαντῶ ὅταν
ἐσεῖς ἐν
σπορᾷ τόλμης
τολμήσατε ποιεῖν
ἔστω καὶ
μὴ γνωρίζων,
ἢ δῆθεν
εἰκάζων ἀκόμα,
καὶ ἂν
γιὰ σᾶς
ἤσασταν καὶ
λάθος,
ἡ πᾶσα
δική σας
προσφορὰ ὑπὲρ
ἑνὸς Τέκνου
Τοῦ Ὑψίστου,
ποὺ αὐτὸς
ἦταν ὡς
ἕως τοῦδε
Χλιαρός,
ἡ ἀνύπαρκτος,
καὶ αὐτὸς
ἔγινε μέσῳ
κάθε παρρησίας
δικῆς σας
προσφερθείσης
τόλμης Ζεστὸς
ἢ Κρύος,
ἀλλὰ
τουλάχιστον Ζῶν
καὶ Ζωντανός,
ε,
τότε αὐτὸ
ἃς μάθετε
ἀγαπητοί μου
ζεστοὶ κρύοι
καὶ χλιαροί,
ὅτι ἐστὶ
σαφέστατα καὶ
προτιμότερο ἔργο
ἀπὸ τὸ
νὰ μιλᾶτε
περὶ πάντως
ἐπιστητοῦ καὶ
σωστά,
ἀλλὰ νὰ
τὸ κάνετε
τόσο λάθος
ὡς ἕνα
ἐκ νέου
δικό σας
ΣΥΝΑποτέλεσμα
Ἐγγραφῆς παρὰ
Τῇ Εἱμαρμένῃ
κυρίως ὡς
ὁμιλία Πεπτωκότος,
Ρυπαροῦ,
Σαυρείτη
ἢ καὶ
Ἐξοστρακισθέντος
καὶ οὐδέποτε
δὲ ὡς
Ἀνεστηθέντος,
σαφῶς καὶ
ἔχει ΔΙΑΦορά
σὲ κάθε
ἀνάμεσά τους
ΣΥΝΥφιστάμενες
καὶ ΣΥΝΥπαρκτές
ΔΙΑφορές.
Τότε πρὶν
φύγετε ἀπὸ
τὴ ἐνσαρκωθεῖσα
ζωή σας,
Ἔρχεται
καὶ σᾶς
Δείχνει ὁ
Ὕψιστος στὸ
νεκροκρέβατό σας,
Ὅλους Τούς
Ἀγγέλλους Τοῦ,
Τοὺς Μὴ
Πεπτωκότας καὶ
τὴν δική
τους ΟΜορφιά
ποὺ σᾶς
Δάνεισε στὰ
δικά σας
χρώματα τῶν
πινέλων Τοῦ,
ποὺ τὰ
χέρια σᾶς
εἶχαν ἀνάμεσα
στὶς Νότες
τῶν Χρωμάτων
Τοῦ,
Δωρίσει καὶ
Προσφέρει διὰ
ὑμῶν Τοῖς
Πᾶσι.
Ἐκεῖ δὲ
εἰδικά, παντοῦ
ὅπου σᾶς ΕΙΧΕ Ἐκεῖνος
Ἐμπιστευθεῖ καὶ
μεγάλος εἶναι Ὁ
Μισθὸς σᾶς Ἐπάνω καὶ
Παντοῦ σε
κάθε Ἕναν Τῆς Παντοδυναμίας Τοῦ,
Τούς Οὐρανούς,
ἐπειδὴ ἕνας
τουλάχιστον ἐδῶ ζωντανὸς
πρὶν ἐσεῖς ἀφήσετε τὴν πνοή σας στὰ
Χέρια Τοῦ Ὑψίστου
Θεοῦ, σᾶς εἶπε :
« Εὐχαριστῶ
Τὸν Θεὸ ποὺ
σὲ Γνώρισε
σὲ μένα»
ἐκεῖ ἀγαπητοί
μου ἂν πρὶν παραδώσετε Τῷ Κυρίῳ
Τὴν Ψυχή σας καὶ
Τὸ Πνεῦμα
σας (ποὺ
ἐσεῖς
τουλάχιστον ἔχετε καὶ
ἀπὸ
αὐτὰ,
ἀλλὰ
καὶ
Πρωταρχικὴ
Ἀκτίνα)
τότε αὐτὸ
δὲν εἶναι ἐγωισμὸς
ἀπὸ πλευρᾶς τοῦ
ἀνθρώπου ποὺ σᾶς
γνωρίζει καὶ προσέρχεται
ἐν Μετάνοιᾳ ἔναντι
Ὑψίστου διὰ τὰ
δικά του Λάθη, βλέπων
καὶ τὸν ἑαυτό του
καὶ μέσα σὲ
σᾶς ἀκόμα, ἀλλὰ
καὶ μὲ
κάθε Εὐγνωμονοῦσα
Παρουσία τῆς Ζωῆς σας στὴ Ζωή
του, ναὶ μὲ
Σθένος καὶ μὲ
Δάκρυα ἀλλὰ
ΕΥγνΩΜονῶν
Ἐκεῖνον Τὸν Θεὸ Ὅλων,
νὰ σᾶς τὸ πεῖ
ἕνας, αὐτὸς ἀπὸ
τὴν πλευρὰ τῶν
ἐδῶ στοὺς «ζῶντες»
συνειδητὰ σὲ
ἐσὰς ποὺ ἀπὸ
ὥρα σὲ ὥρα
ξεψυχᾶτε !
Αὐτὸ
εἰδικὰ ἂν
δύναται κάποιος νὰ τὸ
κάνει διὰ ὑμᾶς
στὴν ὥρα τοῦ νεκροκρέβατού
σας, εἶναι Ἀπόδοση Θησαυρῶν Κεφαλαίων
ἐκ Τῆς Τράπεζας Τοῦ Θεοῦ
στὴ καρδιὰ
αὐτοῦ ποὺ
ἑτοιμάζεται νὰ
φύγει, (ἔτσι
δὲν θὰ ἀποχωρήσει
πότε μὲ ἄδεια
τὰ χέρια,
ἐπειδὴ ὅ,τι
εἶχε καὶ δὲν
εἶχε τὸ προσέφερε
στοὺς συνανθρώπους του, παντοῦ,
ἀνεξάρτητα συνθηκῶν),
διὰ νὰ συναντήσει
Τὸ Δημιουργό Τοῦ
!
Θὰ
ἔχει κάτι
ἀπὸ
τὴ δική
σας
ΕΥγνΩΜοσύνη
στὰ χεριά του
νὰ
Τοῦ τὴν
ἐπιστρέψει
Οἴκαδε
Στὰ Χέρια Τοῦ
Ὑψίστου,
στοὺς
Παραδείσους Τοῦ Ἑνός.
Ἐκεῖ
δὲν πᾶτε ὅλοι σας,
μετὰ τὸ δεύτερο
θάνατό σας, ἂν πότε σᾶς δὲν ἔχετε σὲ
ἄλλης Δημιουργίας
Εὖρος ἀνεβεῖ σὲ
6ο τουλάχιστον σκαλοπάτι
(ἀφοῦ
τὸ
7ο εἶναι
διὰ ἐλάχιστους
ἐκ τῶν ἐλαχίστων),
ἂν δὲν πᾶτε στὸν ἀπόλυτο Πνευματικὸ
Θάνατο σᾶς μετὰ
τὸν πρῶτο θάνατό σας,
ἀφοῦ ἡ Κρίση
διὰ ὑμᾶς ἔχει
ἤδη
ΣΥΝΤελεσθεῖ,
αὐτὸ νὰ τὸ
ξέρετε, ἐπειδὴ
ἑτοιμάζεστε νὰ
ἑορτάσετε Πάσχα καὶ
ὅταν ἔχετε μὲ
τόση μανία ἐπιζητήσει,
ἢ ἐπισύρει θανάτωση
Ἀθῴων Ζωῶν Ζώων, διὰ τὴν
δῆθεν δική σας ἑορτή, τότε μὴ
περιμένετε ὅτι τὸ
δικό σας κατ’ εὔσχημο
τρόπο λεχθὲν Πάσχα δὲν θὰ εἶναι
γιὰ μερικοὺς ἀπό
σας καὶ αἱματοβαμμένο
μὲ τὸν ἄλφα ἢ
βήτα τρόπο.
Ἡ
Ψυχή μου (διότι
ὅμοιοί μου ὡς εἶμαι Ἔσχουν Ὅλοι Ψυχὴ
καὶ
Πνεῦμα,
δὲν εἴμεθα ἄνθρωποι ὡς οἱ
δῆθεν
συνάνθρωποί σας ποὺ
περιφέρονται
ἀσκόπως ὡς κλούβια αὐγὰ)
Ἐν Σύμπνοιᾳ δράση
Φωτεινότητας Τοῦ Πνεύματός
Μου Εὐγνωμονοῦσα ἐστι, κάθε συναισθήματος
ΟΜοίας Σύμπλευσης Τῆς Ὥρας, παρὰ
τῆς κάθε ἀσκόπως καὶ
ΕΝσκόπως διάγουσας
προσφερθείσης κριτικῆς ἔναντι ἐμοῦ
πρῶτα, καὶ παρακαλῶ
ὑμᾶς τοὺς ἀναγνῶστες
νὰ μὴ κρίνετε
τὶς ἀτέλειες τοῦ ἐνδιαμέσου,
κρίνετε ἐμέ, καὶ σᾶς
λέω ὅτι θὰ εἶστε
εὐπρόσδεκτοι μὲ φιλευσπλαχνία
ἀόρατη παρὰ Τῶν
Ἀκτίστων Δικαστῶν !
Μὴ
κρίνετε ὅμως αὐτοὺς
ποὺ ἐν Σύμπνοιᾳ
Πεπρωμένου παλεύουν
μὲ νύχια καὶ
μὲ δόντια
τὸ ἀσπράδι τοῦ
Τραίνου τῆς Φυγῆς ὡς
καπνὸς ΕΝδοκρινής καὶ νὰ
σᾶς προσφερθεῖ
στὴν τελευταία τοῦ
Dna σᾶς ρανίδα στὸ
νὰ ξεφύγετε
ἀπὸ τὸ δικό
σας Κάρμα Δεσμοῦ.
Aida.
6/4/2015
