Ὅταν πέθανα εἰς τὴν γῆ, εἶχα μεγάλη ἔκπληξιν, ὅταν πέρασα ἀπὸ τὴν ἄλλην πλευράν.
Μὲ νόμιζαν σπουδαία ἐδῶ, διὰ ὅσο ζοῦσα, ἀλλὰ “φεῦ” μία σαγηνευτικὴ πόρνη ὁλκῆς, ἤμουνα μὲ τὸν χειρότερο τρόπο σαγήνης εἰς τοὺς ἄνδρες ! Ὑποσχόμενη τὰ πάντα ἀπὸ μένα σὰν παράδεισο {μὲ ὅ,τι οἱ γυναῖκες σέρνουμε ἀπὸ τὴν μύτη τοὺς ἄνδρες}, ἀλλὰ δὲν ἔδινα τίποτα, διότι τὸ μόνο ποὺ ἀναζητοῦσα ἦταν τὸν θαυμασμὸ ὅλων.
Τουλάχιστον οἱ γυναῖκες ποὺ ἀναγκάζονται, νὰ γίνονται πόρνες, φροντίζοντας τὶς οἰκογένειές τους, εἶναι καὶ ἤσαν πάντα, πολὺ πιὸ Κυρίες ἀπὸ μένα (ποῦ ἀνῆκα εἰς τὸ καλὸ κόσμο τῆς ἐποχῆς μου), μὲ ὅλη τὴν σημΑΞΙΑ τῆς λέξεως : «ΚΥΡΙΕΣ».
Δεῖτε τί εἶχε κάνει ὁ πατέρας μου, ὁ βιολογικὸς ! Ποιόν, εἶχε πληγώσει περισσότερο ὅλων, ἡ μάνα, ποὺ μὲ ἔφερε εἰς τὸ κόσμο, καὶ τότε καταλαβαίνετε ὅτι μεταφορικά, πόρνη ὁλκῆς δὲν ἔγινα ποτὲ ἀπὸ μία ἀνάγκη βιοποριστική, ἀλλὰ γεννήθηκα καὶ ἔτσι, ἀπὸ τὴν κάθε βαριὰ πνευματικὴ κληρονομικότητα τῆς ἠθικῆς, ποὺ σίγουρα πρὶν γεννηθῶ καὶ ἀπόλυτα τὴν ἄξιζα ! Διότι πολὺ πολὺ πρὶν γεννηθῶ ἐκεῖ, εἰς τὸν 20όν αἰῶνα, κάπου ἀλλοῦ, ἄλλες φορὲς ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν γῆ, δὲν ἤμουν ποτὲ “ἁγία”.
Ὁ Θεὸς μὲ Εἶχε ἤδη Πληρώσει {διὰ τὶς ἁμαρτίες μοῦ ἜΝΑντι «Αὐτοῦ !» ποὺ Ἀνάγκη «Δὲν Ἔχει !» ἐμὲνα (ἄρα ἡ ἀνάγκη τῶν παλαιῶν ἀλλοῦ ἔργων μου, ὡς πόρνη ὁλκῆς, ἐκεῖ μὲ ἔστειλε πάλι νὰ ἐργαστῶ μήπως καὶ καθαρίσω τὸ Κισμέτ μου, διότι πολὺ πολὺ παλαιὰ εἶχα πουλήσει διὰ τὴν φήμη μου, λαοὺς ὁλόκληρους)} στερώντας μου κάθε δυνατότητα νὰ κάνω παιδί, εἰς τὴ τελευταία 3ης ΔΙΑΣτασης μετενσάρκωσίν μου.
Ὅταν λοιπόν μοῦ ἔδειξαν Εἰς Τὰ Τελώνια Πεδία «Τοῦ !», τί εἶχαν προκαλέσει τὰ ἔργα {καὶ οἱ ἐπιλογὲς τῆς ζωῆς μού}, δὲν ἤξερα ποὺ νὰ κρυφτῶ. Εἶδα τί εἶχα κάνει εἰς ἀνθρώπους, ποὺ ποτέ μου δὲν τοὺς εἶχα συναντήσει, ἀπὸ τὰ ἀσυνείδητα λάθη μου ! Ἀλλὰ αὐτὰ ἦταν ὑπαρκτά, εἰς καταστροφικὰ διαχρονικὰ ἀποτελέσματα, διὰ κάποιους, ποὺ μόνο εἰς τὸ πεζοδρόμιο δὲν ἀναγκαστήκανε νὰ γίνουνε ζητιάνοι, ἐξ αἰτίας μου.
Νὰ μὴ νομίζετε, ὅτι δὲν κρίνεστε συνέχεια πρὶν πεθάνετε.
Νὰ μὴ νομίζετε, ὅτι ἐπειδὴ πολλοί σᾶς θαυμάζουν, εἰς τὴ γῆ {καὶ μὲ τὸ δίκιο τοὺς πάντα, διότι φαίνονται τὰ ἔργα σᾶς σπουδαία εἰς τὰ μάτια τους}, ὅτι Ἡ Κρίσις «Τοῦ Κριτῆ !» Τῶν Κριτῶν, εἶναι κάτι ποὺ δὲν μᾶς ἀγγίζει, ἐπειδὴ τὸ φυσικό μας σῶμα τὸ θάψανε εἰς τὴ γῆ, ἢ τὸ κάψανε, σύμφωνα μὲ πάσα ἐπιθυμία δική μας, ποὺ εἴχαμε ἀφήσει κληρονομιὰ εἰς τοὺς δικούς μας ἀνθρώπους πρὶν φύγουμε γιὰ τὸ τελευταῖο μας ταξίδι.
Πολλοὶ Παράδεισοι, δὲν εἶναι διὰ μένα ἀνοιχτοὶ πιά, ἄρα δὲν τοὺς προορίστηκα ὅσο ἐκεῖ ζοῦσα {διὰ σᾶς, καιρὸς εἶναι νὰ ἀναλογιστεῖτε ποῦ θὰ σᾶς ἀξίζει νὰ πάτε, μὲ ὅσα ἔχετε κάνει, ἀλλὰ καὶ κάνετε καθὼς καὶ μὲ ὅσα δὲν κάνατε, ἐνῷ θὰ μπορούσατε σίγουρα καὶ νὰ τὰ εἴχατε κάνει} !
Καὶ τὸ κάθε ἕνα ζύγισμα τῶν ὁρατῶν καὶ τῶν ἀοράτων ἔργων μας, ἐκ τῆς κάθε μᾶς μετενσάρκωσις 3ης ΔΙΑΣτασης [εἰς τὸ ζύγι Τῆς Ζυγαριᾶς «Τοῦ Κριτῆ Τῶν Κριτῶν !» «Τοῦ !», καί μπροστά καὶ Εἰς Τοὺς 24 Σιωπηλούς «Τοῦ !»], διὰ νὰ εἶναι μὴ ἀναλλοίωτο ἀπὸ κάθε ἔργο Δόξης καὶ Τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Ἐκεῖ οὔτε Ὁ Χριστὸς Ὁ Ἴδιος Δὲν σᾶς Σῴζει, ἄλλωστε πότε Δὲν μᾶς Κρίνει Αὐτός, ἀλλὰ «Ὁ Πέμψας !» Αὐτόν : «ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΝΕΥΜΑ !».
4 7 2024
